نیمه دیگرم (دوره دو جلدی) با قاب

تا از تُنگ تَنگ منیت در نیایی؛
به دریای احدیت راه نیابی.
آنچه انسان را قرار می برد، "منیت" هایی است که پیکر بندگی می درد،
ازدواج، نقطه پایان "من" است و آغاز "او".
از همین رو آن را مایه آرامش خوانده اند.
پس ازدواج، وقتی به آرامشت برساند،
که تو را از منت برهاند.
تا من هستی و تنها به فکر خویش، بی قراری و دل پریش،
«او» که برایت همسری از جنس خودت آفرید،
وجودت طوفان زده ات در ساحل «ما» شدن آفرید.
لیک این آرامش پابان راه نیست.
"ما" نقطه پرواز "تو" برای رسیدن به "او" است.
مقصد، تنها یک خانه است؛ خانه دوست.

***

همه باید «من» هایمان را تنها رها کنیم و به ما «شدن» فکر کنیم.
ما روی زمین زندگی می کنیم؛ اما اهل زمین نیستیم.
ما را اهل آسمان آفریده اند.
«ما» شدن راهی برای رسیدن به آسمان است.
وقتی در مسیر«ما» شدن،
تخته سنگ های بزرگی می اندازه ایم،
که بلند کردنش کار هرکسی نیست؛
«ما» شدن، قامتمان را تا خواهد کرد .
قامت های تا شده، شاید از خیر آسمان بگذرند.
پرتاب کردن این تخته سنگ ها،
در مسیر «ما» شدن، کار سختی نیست؛
اما برداشتنش از این راه، کار هرکسی نیست.
آسمان را از یاد نبریم.