اسناد ایرانی: تاریخ اجتماعی ایران و توران از سده دهم تا چهادهم هجری

کندو نوبوآکی، دانشیار موسسه پژهشی زبان ها و فرهنگ های آسیا و آفریقا از دانشگاه مطالعات خارجی ژاپن، مقاله هایی از چند پژوهشگر ایرانی، آلمانی و ژاپنی که اسناد ایرانی را بررسی کرده اند، گردآورده است.
حاصل تلاش وی تدوین کتابی با عنوان اسناد ایرانی است که اینک در اختیار خوانندگان قرار دارد.
این اسناد گوشه هایی از تاریخ اجتماعی ایران را در فاصله سده دهم تا چهاردهم ق/ سده پانزدهم تا نوزدهم میلادی به تصویر میکشد.

پس از دوره مغول، زبان فارسی، به زبان گفتاری رسمی در ایران، آسیای مرکزی و هندوستان تبدیل شد. در این دوره انبوهی از سندها درباره دولت و زندگی اجتماعی فراهم آمد، ولی در عین حال به منابع تاریخی ایرانی، بر خلاف سندهای عثمانی و عربی، چندان توجهی نشده است.

این نخستین کتابی است که در آن از سندهای ایرانی به منزله منابع تاریخ اجتماعی دوره جدید در ایران و آسیای مرکزی استفاده می شود.

این پژوهش از چهار عنصر متمایز سندها را بررسی می کنند:
- نخست ابعاد صوری منابع وارسی می شوند
- در بخش دوم کتاب بر منابع تازه کشف شده تاکید می شود
- فراوان ترین سندهای این دوره - وقف نامه ها - تک تک مطالعه می شوند
- روابط شهر و روستا بیان می شود