من عاشق افسانه نیستم

افسانه می نشیند کنار خاله. نگرانی ام تمام می شود و خوشبختی ام کامل. مطمئن می شوم هیچ اتفاقی نیفتاده و هیچ اتفاقی هم نخواهد افتاد. دلم آرام می گیرد و در لذت آسودن غرق می شوم. نگاهم روی افسانه می ماند؛ چهره ای پاک و ملایم دارد. سرش را زیر می اندازد. هوس می کنم بلند شوم و گونه اش را ببوسم؛ شرم مانعم می شود. نمی توانم به سادگی مهر خود را بازگو کنم؛ بروز دادن عشق فرصت می خواهد. مجلس از گَپ وگفت می افتد؛ بی هیچ خنده و شوخی. لب های افسانه دوخته شده اند به هم و چهره اش زیر لایه ای از غم پنهان است. چشم هایم دور و اطراف را می کاوند. چشم هایت که با تو باشند همه چیز عادی است؛ اگر کور شوی و نبینی، آن وقت می فهمی چه نعمتی را از دست داده ای. خیره می شوم به معصومیت نشسته در صورت افسانه و، برای اینکه اطرافیانم متوجه نگاه خیره ام نشوند، از او رو برمی گردانم، به خاله، به بابا ابوالفضل، به آقایدالله، به عزیز. عزیز که در نگاهم می افتد، از روی گونه اش بلور اشک می غلتد. سرش را پایین می اندازد. بغضش را فرومی دهد. می گوید: «خدا رو شکر همه چیز به خوبی تموم شد!»

آقایدالله دست هایش را بالا می برد و می گوید: «الحمدلله!» و دست هایش را می کشد به صورتش.

عزیز می گوید: «پس قول وقرارمون سر جاشه تا شب جمعه که بیاییم و صیغه رو بخونیم.»

خاله در جواب می گوید: «حیاتی باشه، ا ن شاءالله!.»

عزیز با لبخندی می گوید: «اجازه داده بودین، امشب صیغه رو می خوندیم، خیالمون آسوده می شد.»