کتاب بی نام اعترافات

«کتاب بی نام اعترافات» با یک ماجرای تلخ آغاز می شود که روایتی کوتاه از آن را در کتاب می خوانیم. پدری فوت می شود و از همه ماترک او تنها یک خودنویس به پسرش ارث می رسد و حالا اوست که سعی دارد از لابه لای انبوهی از یادداشت هایی که در ابتدا بی فایده می نماید، داستانی را روی صفحات کاغذ پاکنویس کند. داستانی که قهرمان و راوی آن نوجوانی است که با پدر و عمویش در روستاها به کار شبیه خوانی مشغول هستند، آن هم در دوره ای که دولت از این کار دل خوشی ندارد و با اجرای این مراسم ها موافق نیست.

این رمان نمونه ای است قابل اعتنا از طبع آزمایی نویسنده برای خلق لحن داستانی متفاوت و در این مسیر استفاده از دیالوگ های صریح و کوتاه با چاشنی استفاده از عبارات و جملاتی به زبان آذری که هم شیرین است و هم تاثیرگذار و جذاب.

از دیگر ویژگی های این رمان، شخصیت پردازی آن است. نویسنده در این رمان دست به خلق کاراکترهایی زده که با لحنی خاص و گاه بی تفاوت در دل ماجراهای داستان حضور دارند. شخصیت هایی که دایره واژگانی گسترده ای را در بیان خود به کار می برند و با بهره مندی از معانی، استعاره ها و تشبیه ها و حتی شوخی ها و بیان طنزآمیزشان تلخی داستان و روایت را برای مخاطب آن دلنشین و قابل پذیرش می کند.