عتبات عالیات در روابط ایران و عثمانی قرن نوزدهم (با تأکید بر عصر عبدالحمید دوم)

سرزمین عتبات عالیات در عراق همواره از قرن شانزدهم تا زمان فروپاشی امپراتوری عثمانی به عنوان یکی از نقاط اتصال جامعه ایران و عثمانی و عنصری تأثیرگذار در مناسبات سیاسی دولت های مزبور به شمار می آمد. وجود مقدس ترین آرامگاه های شیعیان در عتبات عالیات موجب می شد نگاه مردم و دولت ایران به این بخش از امپراتوری عثمانی بیش از سایر مناطق معطوف باشد.

سالانه تعداد بی شماری زائر ایرانی برای زیارت راهی این اماکن مقدس می شدند که این خود منشأ پیامدهای فراوان اجتماعی، اقتصادی و سیاسی برای هر دو جامعه ایران و عثمانی بود. از سوی دیگر، موقعیت جغرافیایی این سرزمین، به عنوان کانون اصلی اقلیت شیعه در امپراتوری حنفی مذهب عثمانی، همجواری با ایران به عنوان مقتدرترین دولت شیعی، دوری از مرکز امپراتوری، حضور رهبران شیعه مذهب ایرانی، فعالیت های مذهبی شیعیان، خودسری و سیاست بازی های پاشاهان بغداد که چندان هم فرمانبری از استانبول نداشتند، چالش هایی را در روابط میان دو دولت در سراسر قرن نوزدهم پدید آورد.

کتاب حاضر به بررسی موضوع عتبات عالیات در روابط ایران و عثمانی قرن نوزدهم می پردازد.