امامت در قرآن و سنت و عقل و عرفان

مقدمه:
در این رساله بر آنیم که امامت را از کتاب و سنت و عقل و عرفان برای برادران ایمانی روشن کنیم. از این رو وجیزه ای در امامت که مستند به قرآن و حدیث و غقل -هر سه- باشد ترتیب دادیم، و چون روش ما به پیروی از صدرالمتالهین تطبیق با آرا و اقوال و رموزات پیشینیان از عرفا و حکماست، این مبحث را با تحلیل و توضیحی عرفانی از یکی از داستانهای مثنوی معنوی پایان می بخشیم تا هرکس بمقدار درکش مدعا را ادراک نماید.

داستان ملامت کردن مردمان شخصی را که مادر به تهمت بکشت، بیان کیفیت وجود اولیا و مرتبه و مقام امام بقول مولانا و بقول شیخ اکبر محیی الدین . برخی از عرفا می باشد که در این مبحث نفی مهدویت نوعیه -که متاسفانه برخی چنین برداشتی بعید از آن دارند- و اثبات وجود امام را در راس هرم مخروط ولایت و قله عنایت ربانی می نمایپ، و متناوبا بقا و موجودیتش را به صورتهای مختلف اظهار میدارد که ما هم به پیروی این عارف روشن ضمیر آن نکات دقیق را بیشتر و بهتر فهمیدن مطلب برای خوانندگان عزیز بیان داشته ایم.

کتاب را در ده فراز به این شرح به نگارش می آوریم: نخست در تعریف امامت و سپس در معنی امامت و بعد در تعیین امام و چهارم در عصمت امام از جهت قرآن و حدیث و غقل و پنجم در علم امام و ششم در امام و امامت و هفتم در تکامل پیغمبران و امامان و هشتم در امامت در قرآن و نهم امامت در نهج البلاغه و دهم امامت در عرفان و به ویژه در مثنوی مولانا.