روزی که شهید شدم: زندگی نامه داستانی دکتر حسین حسن زاده نمین

اگر حالم بد باشد، بهشت زهرا هم نمی روم و اگر حالم خیلی بد باشد، دعای ندبه را هم توی خانه می خوانم. وقتی می روم بهشت زهرا، نمی توانم وارد قطعه ی شهدا بشوم. یاد یارانی که رفتند و فکر این که چرا من ماندم، حالم را خراب می کند. همان نزدیکی می ایستم و فاتحه می خوانم. گاهی هم می روم قبرستان «چیذر» و امامزاده علی اکبر. هم محلی ها و هم بازی های دوران کودکی ام شهیدان خاتمی، خرّمی، عطاری مقدم، بختیاری، منتظری و چند نفر دیگر همه توی امامزاده علی اکبر هستند. دیدارشان حالم را بهتر می کند

گاهی از من می پرسند:
چرا برای تجدید قوا به آمریکا نمی ری و مدتی پیش پدر و مادرت نمی مونی؟

می گویم:
من همین جا و در کنار مردمِ خودم، توی خیابان هاشمی و خوش و توی درمانگاه تجدید قوا می کنم. دوست دارم همین جا بمیرم و همین جا، کنار دوستان و همرزمای شهیدم و تو خاک کشور خودم دفن بشم...