کشف حجاب: بازخوانی واقعه تاریخی کشف حجاب و متحدالشکل سازی لباس در دوره پهلوی اول

پوشش، فرای آنکه به عنوان یک نیاز بنیادین مادی برای بشر به حساب می‌آید، عاملی برای نمایش اعتقاد و شخصیت افراد تلقی می‌شود و نوعی پرچم وجودی انسان است. نیاز به پوشش و پرهیز از برهنگی جزو گرایشات فطری انسان است که خداوند متعال آن را در وجود بشر قرار داده است. قرآن کریم در ماجرای آدم و حوا این گونه اشاره می‌کند که «پس آنگاه که از درخت چشیدند، عورت‌هایشان پدیدار شد و بر آن شدند که با برگ‌های بهشتی خویشتن را بپوشانند». بنابراین بشر از آغاز خلقت، با میل فطری اندام خود را از دیگران پوشانیده است و اگر این‌گونه نبود، انسان نیز مانند حیوانات، از برهنگی شرمی نداشت و با پوشاندن خود، احساس امنیت و آرامش نمی‌کرد.
نکته قابل توجه آن است که گرچه حیات آدمیان از همان آغاز با پوشش پیوند خورده است. به دلیل وجود نوعی احساس حیای طبیعی در جنس ماده، زنان در طول تاریخ در امر پوشش تلاش و جدیت بیشتر از خود نشان داده‌اند.
پوشش زنان در میان اقوام و ملل تاریخچه‌ای دیرینه دارد به گونه‌ای که یکی از نمادهای معرفی طبقات اجتماعی و حیثیت انسانی، نوع پوشش آنان بوده است. علاوه بر آن یکی از تفاوت‌های اساسی میان مردان و زنان در میان ملل متمدن، داشتن پوشش و حاله‌ای بر سر و گردن آنان بوده است. در واقع اسلام در این بخش تأسیس حکم نداشته بلکه امضایی عمل کرده و در میزان و کمیت پوشش احکامی صادر کرده است.
رد پای حجاب در جامعه ایرانی از زمان‌های بسیار دور و پیش از ورود اسلام به این سرزمین دیده می‌شود. هر چند در آن زمان اصطلاح حجاب به معنای پوشش اسلامی مطرح نبود، ولی به معنای پوشش خاص تعریف شده برای زنان وجود داشت. «تجلیات پوشش در میان زنان ایران چنان چشم‌گیر است که برخی از اندیشمندان و تمدن‌نگاران، ایران را منبع اصلی ترویج حجاب در جهان معرفی کرده‌اند. (ویل دورانت، تاریخ تمدن)»