حوای سرگردان (مجموعه داستان)

ورود توسعه باعث شده است ما بی تاریخ شویم؛ و یا شاید دچار بی تاریخی شدیم که توسعه را پذیرفتیم. بحث بر سر واکاوی علت و معلول در این ماجرا نیست. مسئله پذیرش این واقعیت است که ما امروز بی تاریخ شده ایم. و چون بی تاریخ شده ایم، جغرافیا هم نداریم. از این رو فهمی از جغرافیایی به نام ایران و پیشینه آن نداریم. همین باعث می شود که نتوانیم روایتی از درون ایران پیشینه مند ارائه دهیم و مجبور می شویم همواره از بیرون (که همان منظر غربی عامل توسعه باشد) به خود نگاه کنیم. در این نگاه کردن هم دو اتفاق به صورت هم زمان می افتد. یکی اینکه ایران معادل تهران (که تجلی ایران مدرن است) نگاشته می شود و دیگری اینکه خود تهران هم به عنوان پیرامون مرکزیت جهان توسعه یافته دیده می شود. از همین رو، روایت همواره تقلیدی و معطوف به عقب ماندگی انجام می شود. اگر بتوان روایتی از پیشرفت ایران ارائه کرد که به پیشینه آن متصل باشد، روایت از زوایه ای بیرون از تهران و معطوف به مسئله پیرامونگی (یا استعمار) خواهد بود. از طرف دیگر پیشینه داشتن ایران باعث می شود که روایت از فرم تقلیدی بیرون بیاید و اشکال خود را پیدا بکند. بنابراین روایتِ بخشی از ایرانِ پیرامونی معطوف به ساختار استعماری تهران - شهرستان و شهر - روستا می تواند یکی از مهم ترین اولویت های پرداختن به موضوع توسعه باشد.
کارگروه «توسعه و علوم انسانی» اندیشکده مهاجر با توجه به اهمیت چنین روایتِ اصیلی به سراغ منطقه شمالی کشور رفته است تا پیشینه رابطه این منطقه را با ایران معاصر، در یک منظومه ارائه داده و از زوایای مختلف، به موضوعی پرداخته که به ظاهر در معرض دید همه قرار دارد ولی در واقع وجوه اصلی آن نادیده گرفته شده است.
نتیجه این فرایند مجموعه داستانی شده است با نام «حوای سرگردان» که سعی کرده روایتی اصیل و در عین حال متناسب گفتمان های توسعه موجود در کشور و دنیا ارائه دهد و نگاهی دیگر به توسعه ایران را به مخاطبان پیشنهاد دهد.