ترکش ولگرد

بله. این طوری بود که آقاقندعلی و دوست صمیمی اش «آقامراد» معرف من شدند و من رفتم جبهه. اما دست روزگار، بازی دیگری برای من تدارک دیده بود. سال ها بعد که من جوانی متین و سر به راه شده بودم، به همراه پدر و مادرم بار دیگر مزاحم آقاقندعلی شدم؛ اما این بار می خواستم مرا به غلامی قبول کند و دامادش بشوم. حالا شما فکرش را بکنید که در جلسه خواستگاری چه گذشت؟
----------
چندتا از دوستانم سر رسیدند. حالا ما هفت هشت نفر بودیم و او یکی، اما مگر زورمان می رسید! مثل شیرهای گرسنه ای که به یک گاومیش حمله می کنند، از سروکله اش آویزان شدیم و زدیمش. من که دل پرخونی از او داشتم، فقط گوشش را گاز می گرفتم و تند تند به دماغ خرطوم مانندش چنگ می زدم. اما او با یک حرکت ما را تاراند. دست انداخت و نوک سلاحش را گرفت و با قنداقش افتاد به جانمان انگاری نظام بی رحمی بود که به جان چند دانش آموز درس نخوان و شلوغ افتاده. حالا ما پیچ و تاب می خوردیم و گریه کنان خدا را صدا می زدیم و او میزد.