گزیده کتاب

«حضرت امام، رسمشان بر این بود که روز آخر درس، قبل از تعطیلات ماه مبارک رمضان و محرم را به اندرز و تذکرات اخلاقی و عرفانی اختصاص بدهند. در یکی از این روز ها به مناسبت فرا رسیدن ماه مبارک در نجف اشرف، معظم له در زمینه مذکور داد سخن می دادند و به تعبیر یکی از دوستان که در جلسه های متعددی از درس های اخلاق آن حضرت در قم نیز شرکت کرده بود، این جلسه، یکی از بهترین و تکان دهنده ترین درس های امام بود.

سخنان امام در این روز، آنچنان همه را منقلب نمود که صدای گریه، فضای مسجد شیخ انصاری را پر کرده بود. طلاب تحت تأثیر سخنان روح بخش حضرتش که از جان برمی خاست و بر دل مینشست، از خود رسته و در فضای لایتناهی عالم بالا به پرواز درآمده بودند. این آهنگ دلربای کلمات او بود که جان های همه را تسخیر کرده و از کالبد های خاکی رهانده و به عشق معبود رسانده بود. سخن به اوج خود رسیده بود و این مضمون را داشت:

تا جوان هستید، خود را اصلاح کنید که در پیری...؛ که ناگهان صدای ناهنجاری از گوشه مجلس، چون پتکی بر سر همه کوبیده شد، رشته افکار را گسست و آرامش جمع سالکان را بر هم زد. شیخی که در عین صفا و فضل نسبی، به بذله گویی و حرکت های ناهنجار معروف بود و سری کچل و بسیار بدریخت و برّاق داشت، درحالیکه عمامه اش را از سر برداشته بود، محکم با کف دست بر سر خود کوبید که صدای آن در فضای شبستان پیچید و گفت: «من این سر کچل را چگونه اصلاح کنم؟»