نام خلفا بر فرزندان امامان (ع): بن مایه ها، پیرایه ها

نام گذاری فرزندان (و اشخاص) در میان فرهنگ ها، کشورها و قومیت های مختلف به شیوه های گوناگونی صورت می گیرد و از انگیزه های متفاوتی بر می خیزد.
بسته به باورهای ملی و آیین های مذهبی، گرایش ها، علاقه ها، انتظارها، رواج و زیبایی بعضی از نام ها، سلیقه ها، آداب و رسوم، خوشامدها و بدآمدها، تقلید و هم چشمی، مناسبت ها در هر فرهنگ و... اسم گذاری ها در نوسان و تغییرند.

شبه ای که وهابیان ایجاد کرده اند، این است که امام علی (ع) فرزندان خود را به اسامی خلفا (ابوبکر، عمر، عثمان) نامید و این، نهایت محبت آن حضرت را نسبت به خلفا می رساند و گویای ارادت و دل بستگی او به خلفای راشدین است.

علامه محقق، سید علی شهرستانی، در تحقیقی گسترده و کم نظیر، این ادعا را به چالش می کشد و با رویکرد های مختلف به واکاوی آن می پردازد و بسیاری از ناسازگاری ها و نابسامانی های زمان و دوران، ابهامات، برداشت های نادرست، غرض ورزی ها، نا آگاهی ها، فتنه انگیزی ها و ماجراهای پشت پرده ی این شبهه را روشن می سازد و با دلایل استوار و شواهد گوناگون، نشان می دهد که میان نام گذاری به اسم های چون عمر، عثمان، عایشه، هارون و اشخاصی که به این اسم ها علم گشته اند، می شود محبت آمیزی وجود نداشته باشد.

برای اینکه به روشنی مشخص گردد که امام علی(ع) کدام یک از فرزندانش را به نام خلفا نامید، در فصل جداگانه، به موضوع همسران و ام ولد های آن حضرت و فرزندان امام از آنها می پردازد و نام یکایک آنها را به همراه اولادشان می آورد و با بحث علمی مستند و استوار، افقی روشن و به دور از دغدغه های تردید برانگیز را پیش روی خواننده قرار می دهد تا به مقتضای خرد و انصاف خود به داوری نشیند و دریابد که شائبه های ناجوانمردان عرصه های ناامنی و بیداد، ساحت قدسی امام علی (ع) را نمی آلاید و افق متعالی روح امام و منش انسانی او، فراتر از این سطحی نگری هاست.