راه رفتن با کفش های تولستوی

«درکودکی، با عشق و شور و شوق، بی اندیشه به دین ایمان داشته. در چهارده سالگی درباره هستی به تفکر پرداختم؛ و دین را، که با نظریات من هماهنگ نبود. شایسته نابودی تلقی می کردم... همه امور به دیده من عقلانی بود و به خوبی به بخش هایی تقسیم شده بود و برای دین جایی وجود نداشت.... سپس زمانی فرا رسید که زندگی برای من دیگر هیچ رازی دربرنداشت و اندک اندک همه معنا و مفهومش را از دست به در این دوران در قفقاز منزوی و درمانده بودم. همه نیروهای وجودم را به کار گرفته، آنچنان که تنها یک بار در زندگی می توان چنین کرد ؛ روزگار شهادت بود و سعادت. هیچ گاه نه قبل و نه بعد، به چنین رفعت اندیشه ای نرسیده بودم و در این دو سال این چنین عمیق درنیفته بودم که آنچه آن زمان دریافته ام همان ایمان من است و خواهد بود..» لف نیکلایویچ تولستوی، نویسنده و اندیشمند نامیرای روسی در سال 1909 م و در شرایطی چشم از جهان فرو بست که پیش از آن و از سالها پیش چشمان خود را بر این دنیای پر از ظلم و ستم بسته بود تولستوی در اندیشه فلسفه زندگی تنها علاج را برای زدودن تردیدها و نگرانی انسان در ایمان به خداوند می دید و درمان همگان را درهمین می دانسته

کتاب راه رفتن با کفش های تولستوی اثر ابوذر ابراهیمی ترکمان و فرزانه شفیعی از انتشارات علمی و فرهنگی منتشر شده است.
در این کتاب کوشش شده است که به معنویت‌گرایی تولستوی بیش از زوایای دیگر شخصیت او توجه شود. همچنین تلاش شده است که از منابع روسی بیشتر بهره گرفته و حتی تصویر برخی نامه‌ها و اسناد موجود نیز در حد امکان گردآوری و ارائه شود.