فصل الخطاب نام دیگر آن حکمه العلویه و ملقب به «حکمه العارفین» است. این اثر قصیده ای تائیه، بیش از شش هزار بیت عربی، آمیخته به نثر در یک مقدمه، سیزده تحمید و یک خاتمه است. موضوع آن، توحید، وحدت وجود، رد و انکار وحدت عددی، نفی اشتراک لفظی و معنوی، انتقاد شدید از فلاسفه و نادرست شمردن روش و آثار آنان است. در این باره در بخش قبل به تفصیل بحث شد. قطب الدین به احتمال این اثر را در دوران اقامتش در نجف اشرف ـ از 1163 ه . ق. به بعد ـ به پایان رساند. نکته شایان ذکر آنکه او در یک مورد، این اثر را حکمه العلویه نامیده و به فصل الخطاب ملقب ساخته و در جای دیگر آن را فصل الخطاب خوانده است .
گزیده کتاب
و انوار هذا النظم من لمعاتها فسمّیته «بالحکمه العلویه» و لقّبته «فصل الخطاب» لانّه سیفصل بین الحکمه النبویّه و بعد فهاؤم فهرسا لمعارف الهیه فی «الحکمه العلویه» تعالوا الی انوار حکمه عارف صدیق صدوق و صادق فی النّصیحه