سینما و فلسفه

افلاطون با نشان دادن افسانه ی غار، بی آنکه خود بداند ارتباطی میان سینما و فلسفه به دست می دهد که گدار آن را به شکلی آمرانه بیان می کند: «من فکر میکنم، پس سینما وجود دارد ».

بااینحال سینماگر تصاویر و صداهایی کاملًا مادی می سازد، درحالیکه فیلسوف از مفاهیمی ناپیدا و انتزاعی استفاده می کند. زمانی که سینما در اواخر قرن نوزده متولد می شود آن را به عنوان سرگرمی ای عامیانه در نظر می گیرند و فلاسفه هرگز به آن توجهی نشان نمی دهند. چگونه این دو حوزه ی نامتجانس، یکی هنر جوانِ حرکت، دیگری معرفت مفهومیِ اجدادی، سرانجام به هم می رسند؟

این چیزی است که ژولیت سِرف به سبک یک «کمدی ازدواج مجدد» که موردعلاقه ی استنلی کاوِل بود برایمان حکایت می کند. زمان ناسازگاری ها به سر آمده، موعد سازش های دوباره فرارسیده. آندره بازن، یا به قول ژاک رانسی یرفیلسوف «موقعیت »، درباره ی جوهر سینما سؤال می کند. در دوره ی سینمادوستی، گدار، ریوت، رومر، دوشه و دنی اقدام به فراخواندن افلاطون، کیرکگارد یا مرلوپونتی بر بالین «مؤلفانی » چون روسلینی، لانگ، هاکس یا هیچکاک می کنند.

فلسفه زینپس سینما را تصرف می کند، دولوز با ازسرگیری اندیشه های برگسون مفهوم تصویر زمان را می آفریند، و ماتریکس متناسب با اندیشه ی یونانی ارزیابی می شود.

این کتاب روابطی پرشور و غالباً تعجب آور میان سارتر و جان هیوستون، هایدگر و رنه، ژیژک و جان وو را آشکار می کند. و نباید از یاد برد بحثهای «سینمافلسفه » را که امروزه در غارهای مدرنی جای خود را باز کرده اند که همانا سالن های هنر و آزمایش و نیز سالن های بسیار مجهز هستند.

ژولیت سِرف منتقد سینما و روزنامه نگار Philosophie Magazine است. وی با نشریات Magazine littéraire و Regards نیز همکاری می کند. او برای مجموعه داستان موسیقی برای آفتاب پرستان اثر ترومن کاپوتی مقدمه نوشته و در دایره المعارف شهر سینما (انتشارات کایه دو سینما، 2005 )همکاری کرده است.