کابوس خانه

نویسنده در نگارش داستان کوتاه همواره نویسنده ای چند بعدی بوده است. از سویی دغدغه فرم روایت برای او همواره یکی از دغدغه های اصلی در داستان پردازی بوده است و از سوی دیگر حضور تجربیات شخصی خود او در شکل دهی به محتوا و پلات داستانی.

او در سال های دهه شصت و دوران معلمی به طور کلی داستان هایی را خلق می کند که در آن روستا و معلم و المان های طبیعی که نمایش دهنده تجربیات زیستی او از بودن در چنین فضایی است به چشم می خورد، اما به تدریج علاقه مندی او به نوشتن از انسان در بستر حادثه ای چون جنگ نیز خود را در او به نمایش می کشد و بر همین اساس است که آثاری چون فال خون شکل می گیرد. جنگ برای غفارزادگان همواره بهانه ای بوده برای روایت از انسان. انسانی که او راوی همیشگی تنگناها و دورراهی های سختش برای تصمیم گیری بوده است و در نهایت اتفاقاتی که تنها و تنها از انسان می تواند سر بزند و جنگ بستری برای آن است.

کتاب« کابوس خانه» با این رویکرد بدون شک یکی از قابل توجه ترین و قابل اعتنا ترین آثار داستانی این روزهای کشور است که سرگذشت نامه یک نویسنده صاحب سبک را در ادبیات داستانی پس از انقلاب به تصویر می کشد.