هنگ ترسوها

در بخشی از خاطرات سروان فهمی الربیعی درباره دیدار با صدام آمده است:« در آن جنگ لعنتی، ما وابسته به چیزی بودیم که آن را وطن می نامیدیم. من افسر بودم و جنگ هایی را که از سر گذرانده ام، به یاد می آورم... آن روزها درک و احساس همگان، در جهت جنگ و همراه با آن رهبر شکست خورده و ملعون جاری شده بود... آسمان از هواپیماها و مرگ پوشیده شده بود... دوستانم غسان قرناوی، صباح مهدی، لؤی حقی و دیگران کشته شدند. بدون اینکه شوقی داشته باشم، به حرف های مردم کوچه و خیابان گوش می دهم؛ از ترب فروش گرفته تا راننده ها و دربان ها... همة آن ها یاوه گویی می کنند.

به پیام های رادیو گوش می دهم و چند ایستگاه رادیویی را می گیرم:
ـ اینجا صدای امریکا است؛ این صوت الجماهیر است؛ اینجا صدای بغداد است؛ این رادیوی کویت است؛ اینجا رادیوی سعودی است؛ این صدای شورای همکاری خلیج [فارس] است؛ اینجا رادیو لندن و ...

همة رادیوهای دنیا با ما هستند... دروغ و دروغ و دروغ. آن ها فقط پیروزی های نظامی ما را بیان می کنند.

همه چیز در قلب ها، از تلخی گرفته تا شیرینی، پنهان می شود. و مردم کشور من، مانند قورباغه هایی که یک چشمشان را بیرون آورده باشند، نه می گویند، نه می خندند و نه قیام می کنند. آنان بیهوده گو هستند و فقط هنر حرّافی را خوب بلدند.»