دنیای دیدنی: دنیا را از نگاه امام صادق (ع) ببین

در چشم‌هایم نگریست و لبخند زد. بعد نام خدا را بر زبان جاری کرد و شروع کرد: «خدا بود و هیچ نبود. همه رفتنی هستند و او باقی است و خواهد ماند. وجودش را نهایتی نیست. فقط او شایستۀ ستایش است. پس شکر و سپاس برای آنچه به ما عطا کرده. او از میان تمام آفریدگانش به ما خاندان پیامبر (ص) عالی ترین درجۀ علوم را داد و ما اهل بیت را گواه و شاهد حکمت و دانش خود قرار داد.»

گفتم: «آقاجان، اجازه می فرمایید هر چه می‌گویید بنویسم؟» سری تکان داد و فرمود: «بله. بنویس.» قلم و دوات و دفترم را که قبلا آماده کرده بودم، درآوردم. دفترم را باز کردم و شروع کردم به نوشتن.

حالا می‌خواهم سخنان زیبا و حیرت انگیز امام را برای شما بازگو کنم. امام مهربان ما، در چهار روز، برایم از رازهای آفرینش گفت؛ رازهایی که تمام وجودم را سرشار از ایمان کرد. اکنون می‌خواهم این ایمان و شیرینی را به شما هدیه دهم. آنچه در ادامه نوشته‌ام، همان گفته‌های شیرین و شگفت انگیز ایشان به من است

کسانی که فکر می‌کنند جهان آفریدگاری ندارد، از فهم و دریافت حکمت‌های خدا در آفرینش مخلوقات گوناگون و رنگارنگ در دریا و صحرا و کوه و دشت ناتوان‌اند. این‌ها دانش شان از آفریده‌های خدا کم است که او را انکار می‌کنند.

تصوّر کن، چند نابینا، وارد خانه‌ای زیبا و مقاوم شده‌اند. فاخرترین و زیباترین فرش‌ها در این خانه پهن است. انواع خوردنی‌ها و نوشیدنی‌ها و پوشیدنی‌ها و هرچه انسان به آن نیاز دارد در جای مناسب خود قرار دارد. حالا این نابیناها، همه جای خانه را می‌گردند و به اتاق‌هایش هم سرک می‌کشند. پایشان به ظرفی یا چیزی که سرجای خودش قرار گرفته می‌خورد، اما چون نمی‌دانند چرا آن را در آن جا گذاشته‌اند و برای چه کاری آماده‌اش کرده‌اند، خشمگین می‌شوند و خانه و سازندۀ خانه را سرزنش می‌کنند و به او بد و بیراه می‌گویند.

کسانی که وجود خدا را انکار می‌کنند، مانند این نابینایان هستند...