خرداد نارس

واژه‌ها را با چشم و صدای خودم می‌خوانم؛ اما صدای احمد توی سرم می‌پیچد. مسخره است؛ نه؟ اینکه دو بیت شعر برایم خوانده، بعد من هر بیت دیگری را می‌خوانم. صدای او را می‌شنوم، مسخره است دیگر! اصلاً قرار نبود از این چیزها بنویسم… جوری ضجّه می‌زنه که دل سنگ هم آب می‌شه. داغ مادر خیلی سخته؛ اما اینا همه‌ش از درد تنهاییه؛ از درد بی‌همدمیه…

شاید نبودن‌ها نشونه‌اَن تا واقعیت رو قبول کنیم؛ اما آدما همیشه اسیر می‌شن توی نداشته‌هاشون و فکر می‌کنن تصوّراتشون می‌تونه واقعیت بشه. غافل ازاینکه تصوّر داشتن یا بودن کسی برای واقعاً داشتنش و بودنش کافی نیست… خوب شد نفهمیدند من قلِ تو هستم… درست است که می‌فهمیدند یا نمی‌فهمیدند، امروز نبودن مرجان سر جایش بود؛ اما همین‌که یکی را توی دلم دارم، کافی است. آدم باید یکی را کنج دلش داشته باشد وگرنه احتمال دارد زندگی را تاب نیاورد و خودش را خلاص کند.

دل‌تنگم. دلم هوایش را کرده؛ کم هم نه، خیلی! روی برگشتن هم ندارم. خودم همۀ پل‌های پشت‌سرم را خراب کردم. هرچه دنبالم آمد، در را باز نکردم. هرچه بیشتر زنگ زد، بیشتر جواب ندادم. برای خودم از خانۀ خانم‌جان یک زندان انفرادی ساختم تا بلکه کسی بچه‌ام را نگیرد.

می‌دانستم هیچ مردی دلش نمی‌خواهد با زنی زندگی کند که باید داروندارش را بگذارد برای درمانش. هیچ مردی حوصلۀ مریض داری ندارد؛ آن‌هم اوّل زندگی. می دانستم چون هر بار سرم گیج رفت، محسن فقط نگاه می‌کرد. نگاهی که هیچ حرف و هیچ حسی نداشت. حدّاقل حالا اسمش توی شناسنامه‌ام بود؛ اما اگر بفهمد…