«دل و دشنه» مجموعه ای از سه نمایشنامه است که همگی در پرسوناژ ایران عهد قجری و با مضمون پهلوانی نوشته شده است.
نمایشنامه نخست این کتاب با عنوان «دل و دشنه» با چنین توصیفی اثری است تمثیلی در قالب روایتی پهلوانی از مواجهه خیر و شر که رنگ و بویی از تاریخ معاصر یکصد ساله اخیر ایران را نیز به خود می بیند و ماجرایی در دوران ظهور رضاخان روایت می کند.
در نمایشنامه دوم با عنوان «مویه کور» روایت رویارویی خیر و شر اما در داستانی عاشقانه شکل می گیرد. عشقی که شکل دهنده یک کینه قدیمی است و در آستانه وصالی جوان و تازه بار دیگر خود را در معرض دید و قضاوت مخاطبان قرار می دهد.
نمایشنامه سوم با نام «نقل آخر» نیز نوعی مکاشفه درونی است که از دل یک نقل و روایت داستانی قهوه خانه ای آغاز می شود.