کتاب حاضر در واقع رساله دکترای عیسی صدیق در دانشگاه کلمبیا بوده است، او در این رساله تلاش کرده است همگام با دیگر افراد پیشروِ زمانه اش (از جمله فروغی، داور، حکمت، تقی زاده و دیگران) نگاهی مترقی را در پیش بگیرد و با تمرکز بر نظام آموزشی ایران ضمن توصیف و نقد وضعیت موجود آن، امکان های اصلاح آن را بررسی کند. این گروه از روشنفکران یا روشنگران عمدتاً کمتر از نسل قبل از خود که درگیر انقلاب مشروطه بوده اند مورد عنایت محققان قرار گرفته اند، شاید به این سبب که آن گروه روح انقلاب تری داشته اند، اما اینان بسا وجهی محافظه کارانه در کارشان به نظر برسد، یا تأکیدات ایشان بر ترقی، گونه ای غربی سازی افراطی هم دیده شود که التفاتی به ارزش های فضای سنتی نداشته اند، اما واقعیت این است که همان طور که در متن خواهیم دید، این قضاوت ها نمی توانند درست باشند.