باورهایی که از طریق قدرت برهان و نیروی استدلال به وجود آمده اند، به آسانی دوباره و چندین باره اندیشیده می شوند و طراوت خود را از دست نمی دهند؛ ولی آن گونه از باورها که جنبۀ نفسانی و شخصی دارند و نتیجۀ جهل و تعصب و کوتاهی در فکر شناخته می شوند، به آسانی اندیشیده نمی شوند و اگر هم اندیشیده شوند، تازگی و طراوت نمی یابند. اندیشۀ انسان به همان اندازه که می تواند یک دیوار سخت و ضخیم بوده باشد، می تواند پنجرۀ گشوده بر روی جهان نیز شناخته شود.