علویه نرگس: براساس رخدادها و سرگذت دختران خرمشهر در زمان دفاع مقدس

سکوت و آرامش شب جای خود را به صدای انفجارها و نگرانی و ترس داده بود. صدای رفت وآمد و صحبت همسایه ها از توی کوچه شنیده می شد. همه در حال خبر گرفتن و خبر دادن بودند. کشیده شدن دمپایی ها و به هم خوردن درها و حرف زدن هایی که گاه بلند و گاه نجواگونه بود، خبر از بیداری خانه ها می داد. نگرانی، خواب را از چشم ها گرفته بود. این نگرانی نه فقط از صدای درگیری و انفجارها، بلکه تا اندازۀ زیادی، ناشی از بی خبری از اوضاع بود. بچه ای یکریز گریه می کرد. صدای اذان بلند شد و سادات برای وضو گرفتن کنار حوض رفتند. صدای گریۀ بچه قطع شد. علویه شیرینه گفت:
- به گمونم از حال رفت.
- بچۀ اقوام شریفه ایناست.
- خدا به دادِ دل مادرها شون برسه. اگه جای ام جاسم بودم، با دعوا هم که شده، می آوردمشون خونه. تا صبح، دم در بیمارستان منتظر باشی! خدایا توبه توبه توبه! خدایا توبه!