آنان که رفتند

یک عده در روزهای جنگ و آتش دل به دریا زدند و رفتند. یک عده ماندند که غبار فراموشی ننشیند بر یادگار آن رفته ها. یک عده اما سرگردان دنیای خویش اند. دکتر شریعتی می گوید: «آنان که رفتند، کاری حسینی کردند و آنان که ماندند، باید کاری زینبی کنند وگرنه یزیدی اند».
عناوین سه داستان اپیزودیک رحیم مخدومی در کتاب «آنان که رفتند» از همین جمله گرفته شده است. فصل اول آن قصه ای است که بر بستر جنگ روایت می شود. فصل دوم که به لحاظ ژانر، داستانی اجتماعی محسوب می شود، سرنوشت یکی از افراد قصه اول در دوران پس از جنگ را روایت می کند. فصل سوم کتاب، داستان آدم هایی است غرق این دنیا. مخدومی با ظرافت و هوشمندی، قهرمان قصه سومش را نیز از میان یکی از افراد قصه اول انتخاب می کند؛ شخصیتی که در قصه اول تنها سایه محوی از او دیده می شود.
«آنان که رفتند»، داستان موفقی است چرا که روایت هایش با طرحی معماگونه و جذاب به هم گره می خورند. شخصیت هایش هم چند بعدی و قابل باورند. «آنان که رفتند» داستانی است در حوزه دفاع مقدس، اما شعاع دیدش گسترده تر از آن دوران است و ایام پس از آن را نیز با همه جوانب و تاثیراتش بازنمایی می کند.