گزیده کتاب

«وَ ما اُبَرِّئُ نَفسی اِنَّ النَّفسَ لَاَمّارهُ بِالسّوءِ اِلّا ما رَحِمَ رَبِّی اِنَّ رَبِّی غَفُورٌ رَحیمٌ؛ و من نفس خود را تبرئه نمی کنم؛ چرا که نفس قطعاً به بدی امر می کند، مگر کسی را که خدا رحم کند؛ زیرا پروردگار من آمرزنده مهربان است».

یکی از دام های مهم شیطان که منجر به خسران و هلاکت فرزند آدمی می گردد، متابعت از هوای نفس است. بی شک خالق متعال در وجود انسان، غرایزی برای حفظ سلامت و تکامل او نهاده است و تمام حرکات و فعالیت های درونی و بیرونی از این غرایز و استعدادها نشئت می گیرد. این غرایز (نفس) دارای دو بُعد مثبت و منفی است که شناخت این غرایز و کنترل و هدایت آنها و همچنین تمییز انگیزه های بد از خوب، در مسیر تکاملی حرکت انسان نقش اساسی دارد.

تسلط بر قوای نفسانی و مهذب ساختن آنها از تمایلاتی که جنبه انحراف و سقوط نفس را فراهم می کند و تقویت این قوا در جهت امور ملکوتی و معنویِ مورد قبول عقل و شرع، گام مهمی در اعتلای سعادت انسان و موجبات مالکیت قوای نفسانی است.