اردوگاه عنبر

آفتاب غروب می کرد که به هوش آمدم. آن غروب چقدر برایم حزن انگیز بود! به دوروبرم نگاهی انداختم. دو شهید پهلویم خفته بودند. آن ها چقدر آرام بودند و من چقدر ناآرام. دستم تا مچ خونی بود. گلویم به سختی می سوخت و تشنگی کلافه ام کرده بود. قمقمه ام خالی بود. با زحمت و مشقت، قمقمهٔ شهید بغل دستم را باز کردم و آب داغ و گرم آن را سرکشیدم. اضافهٔ آب را روی سر و صورتم ریختم. از گلویم هنوز خون می رفت. احساس ضعف می کردم.

از کوله ام دانه ای خرما برداشتم و خوردم، ولی اشتهایی برای غذا خوردن نداشتم. زبانم مثل یک تکه تخته، در دهانم خشک و بی حس افتاده بود. عطش به شدت آزارم می داد. یک بار دیگر به دوروبرم سرک کشیدم. چند شهید آن سوتر افتاده بودند و چند تانک عراقی هنوز در حال سوختن بودند.