یادداشت های یک تروریست

.... هفت ماهه بودم که هنوز سه کیلو و نیم وزنم بود و همه اطرافیانم از زنده بودنم ناامید بودند، اما زنده ماندم.
در تمام طول زندگی ام فرمانده بودم. هفت سالم که شد به همه همبازی های خودم سوار بودم و بهشان زور می گفتم. چنان سریع می دویدم که کسی به گرد پای من نمی رسید.

تعداد گندم هایی که نان شده اند و از گلویم پایین رفته اند را از حفظ ام. چون بچه زارعی هستم که صبح تا شام در زیتون زار ها فعالیت می کرد تا نان هفده فرزند خودش را بدهد ...