عروس قریش

زمانه ی جاهلیت اُولی با آمدن ابراهیم به سر آمد؛ حال هنگام آن است که با آمدن فرزند تو جاهلیت اُخری نیز به سر آید.

آمنه نمی دانست رویا او را در ربوده بود و یا خودش داشت رویاهایش را رنگ می زد، فقط مردی را دید که گفت نامش ادریس پیامبر است و او را به تولد پیامبر عظیم الشانی نوید می دهد.

از جا پرید. شب بود هنوز. ام ایمن را خواب ربوده بود و مادرش را نیز. چشمانش را بست و دوباره در عطر خوش خواب و رویا غرق شد. اگر چهره ی زیبای مردش را در خواب نمی دید اصلا فکرش را هم نمی کرد به آن سرعت قوت قلب پیدا کند و نبودِ عبدالله را تاب بیاورد و توان برخاستن داشته باشد.

شب عروسی اش را به خواب دیده بود، شبی که دختران بسیاری به عشق چهره ی نورانی مرد بر سر راه عبدالله ایستاده و هنوز از او خواستگاری می کردند؛ ولی مرد بی توجه به آنان به سراغ آمنه آمده بود، آمنه ای که چشم جوانان مکه به درِ خانه اش بود و چشم او به عبدالله.

صدای هلهله ی زنان را در خواب می شنید و صداهایی که به او مبارک باد! می گفتند که به دل جوانی راه پیدا کرده است که دل زنان مکه در گرو عشق اوست، همان زنانی که به زبان شادباش می گفتند و در دل، کینه عبدالله را می گرفتند، همان زنانی که در اندیشه ی عبدالله بودند؛ و عبدالله در اندیشه ی او.

بعد از آن خواب ها بود که آمنه فقط گه گاه در خلوت خودش برای عبدالله می گریست. دیگر کسی در میان زنان اشک ریختن عروس عبدالله را ندید. کسی بی تابی او را ندید. آمنه احساس می کرد مردش همه جا حضور دارد. از عطر حضور او دلش مالامال از امید می شد. در میان سر و صدای اطرافیان، فقط صدای عبدالله را می شنید و بس. دیگران باید چندین بار صدایش می زدند تا متوجه آنان بشود. در عمق دلش شاد بود، عبدالله ترکش نکرده بود، عبدالله با او بود؛ ولی شیرینی اش به همان بود که دیگر کسی عبدالله را نمی دید. عبدالله فقط متعلق به آمنه بود، بدون نگاه ها و طعنه های مردمان مکه.

-می دانم عبدالله! می خواهی بگویی به قولت پایبند بودی و مرا تنها نگذاشتی. می خواهی بگویی همیشه با منی و از ما مراقبت می کنی. اما می خواهم قول دیگری از تو بگیرم. قول بده وقتی هنگام مرگ فرا رسید، عروست را نیز به نزد خودت فرا بخوانی تا هر دو در یک دیار سر بر خاک گذاشته باشیم.

ام ایمن از پشت پنجره، نگاهش به آمنه افتاد. داشت لباس های عبدالله را می نگریست و با آن ها حرف می زد. خواست چیزی بگوید اما صدایش را گم کرده بود انگار. قدمی به جلو برداشت تا به اتاق برود و زن را دلداری بدهد؛ اما ناگهان دو قدم به عقب بازگشت. آمنه احتیاجی به دلگرمی او و دیگران نداشت. دلش گرم بود که لباس ها را در آغوش گرفته بود و لبخند می زد.

آمنه با خیال مرد متوفایش خوش بود و نور پیشانی اش با آرامش و توکلش بر خداوند درخشان تر می شد. زن اگر دستاری بر سر نمی بست، هر بیننده ای می توانست ساعت ها بنشیند و غرق نور زیبای پیشانی او شود.

اگر خانه نشینی پیشه نمی کرد هر روز مردم مکه راه را بر او می بستند و بر رخسارش چشم می دوختند. آمنه قدر خودش را می دانست، قدری که به واسطه ی جنین درون شکمش یافته بود. مواظب بود نگاه هیچ شورچشمی بر او و زندگی اش نیفتد. هر روز با خیال شویش نخ می ریسید و دوباره برای کودکش لباس می دوخت.

هر سوزن را به نام خدا بر پارچه فرو می برد و به یاد عبدالله بیرون می کشید و مطمئن بود که مرد هرگز در هیچ شرایطی ترکش نمی کند.

با عبدالله زمزمه می کرد و به زمزمه های جنین گوش می داد. همه ی عالم در همان دو صدا خلاصه شده بود و آمنه هیچ اندوهی در دنیا نداشت انگار.