ارتباطات سنتی به عنوان یکی از عناصر مهم حیات سیاسی اجتماعی از طریق شکل بخشیدن به افکار عمومی و نشر عقاید و ایده ها نقش تعیین کننده و مهمی در جنبش ها و حرکت های اجتماعی سیاسی در جوامع مدرن و سنتی دارد.
این تحقیق با استفاده از شواهد تاریخی با رویکردی فرهنگی و ارتباطی و با مقایسه نقش و جایگاه ارتباطات سنتی در دو رویداد مشروطه و انقلاب اسلامی در صدد تبیین هرچه دقیق تر ظرفیت های عمیق ارتباطات سنتی در تحکیم شبکه ارتباطات اجتماعی و ظهور جریان های تحول ساز اجتماعی است.