این کتاب در صدد است به این سؤال پاسخ دهد که، چرا اسلام سیاسی که از دهۀ 1970 و خصوصاً در دهۀ 1990 بهعنوان بخشی از ساختار سیاسی ترکیه قلمداد میشد، اکنون بهعنوان قدرت مسلط در این جامعه محسوب میشود. کتاب بر شکل غالب عملگرایی اسلامی متمرکز گردیده و در این راستا به تحلیل و بررسی علل قدرت فزایندۀ انتخاباتی چهار حزب موفق اسلامگرا میپردازد. این چهار حزب عبارتند از: حزب رفاه و جانشینان آن، حزب فضیلت و جانشینانش، حزب سعادت و حزب عدالت و توسعه. با توجه به نظریه جنبشهای اجتماعی و مدل فرآیند سیاسی، برگرفته از این نظریه، این کتاب بیان میکند که ظهور اسلام سیاسی در ترکیه سه علت اساسی دارد: 1) ظهور ساختار فرصت سیاسی، که با همگرایی اسلامگرایی ترکی با رژیم نظامی بهدنبال کودتای 1980بهوجود آمد. 2) ظهور کارگزاران جنبش بههمراه داشتن منابع انسانی، مالی غنی و تشکیلات ساختاری مناسب. 3) چارچوبسازی مناسب مطالبات توسط کارگزاران جنبش در جهت افزایش مطلوبیت جنبش اسلامگرایی فراتر از جمعیت مسلمان، در بین جمعیت سکولار ترکیه، که همگی از وضعیت اقتصادی، اجتماعی موجود ناراضی هستند.