گفتارهایی در فقه فرهنگ و ارتباطات - جلد دوم

اکثریت اهل اسلام را اهل تسنن تشکیل می دهند. ما نه تنها در داخل کشور با جمع زیادی از اهل تسنن سروکار داریم که در دیگر کشورها، اغلب مسلمانان را اهل تسنن تشکیل می دهند. در قرآن کریم و روایات معصومان (علیه السلام) بر مسئله وحدت و تعامل برادرانه با غیرشیعه سفارش شده است. (واعتصموا بحبل الله جمیعاً و لاتفرقوا… اما أخ لک فی الدین او نظیر لک فی الخلق…) و در صحنه عمل مشاهده می کنیم که دشمنان از تفرقه ها سوءاستفاده کرده و به نفع خود بهره می برند. تعامل صحیح منطقی مبتنی بر فقه و اخلاق اسلام می تواند ما را به تمسک به حبل الله نزدیک کند.

وجود گروه های انحرافی افراطی همیشه بوده و هست. از زمان مولا امیر مؤمنان علی (علیه السلام) حضرت با ناکثین و قاسطین و مارقین سروکار داشتند و در زمان ما القاعده و طالبان و النصره و داعش؛ اما این گروه های افراطی درصد کمی از اهل تسنن را تشکیل می دهند و لذا نباید حکم همه آن ها را یکی بدانیم، کما اینکه امامان معصوم (علیه السلام) نیز حکم آن ها را یکی نمی دانستند.

ضرورت آنچه گفتیم، تأکید و تأیید می شود با این بیان که شیعه نیز خود را اهل تسنن می داند، به این معنی که ما نیز خود را پیرو سنت رسول الله (صلی الله علیه و آله) می دانیم با این تفاوت که ما سنت رسول الله (صلی الله علیه و آله) را از کانال اهل بیت (علیه السلام) فرا می گیریم و برادران اهل تسنن از راه های مختلف دیگر؛ اما باید اذعان کنیم که در پاره ای از موارد در عمل از سنت رسول خدا (صلی الله علیه و آله) دور شده ایم و بازگشت به سیره و سنت رسول خدا (صلی الله علیه و آله) که همانا دستور صریح قرآن کریم است، تغییر رفتار و عملکرد ما را می طلبد.