سرگذشت یک سار سفید

تازه پا به این دنیا گذاشته بودم که پدرم برای اولین بار در زندگی، خُلق بدش را رو کرد. با اینکه هنوز موجودی خاکستری بودم و شکل و قیافهٔ مشخصی نداشتم، مرا شبیه هیچ کدام از فرزندان بی شمارش نمی دانست. گاهی چپ چپ نگاهم می کرد و می گفت:

- چه بچهٔ کثیفی! از قرار معلوم توی همهٔ نخاله ها و لجن زارهای سر راهش چپیده که همیشه این قدر گلی و زشت است.

مادرم که لانه اش را از کاسه ای قدیمی ساخته بود و مدام در آن کز می کرد، در جواب پدرم درمی آمد که:

- خدایا! عزیزم، مگر متوجه نیستید که این اقتضای سنش است؟ مگر خودتان در دورهٔ جوانی بازیگوشی نمی کردید؟ بگذارید سار کوچولوی ما بزرگ شود، آن وقت می بینید که چقدر خوشگل می شود. او از بهترین تخم های من است.

در این باره حق با مادرم بود. در حالی که این گونه از من دفاع می کرد، رشد پرهای سرنوشت سازم را می دید که به نظرش عجیب الخلقه می آمد؛ اما رفتارش مانند همهٔ مادرها بود که به فرزندانشان دل بسته اند؛ به همین دلیل حتی اگر بچه ای دارند که از طبیعت بی رحمی دیده، یا تقصیرش را به گردن می گیرند یا پیشاپیش از این روزگار بی مروت که آنها را هدف گرفته چشم می پوشند.