از بانوان نویسنده چه خبر؟

مجموعه داستان «از بانوان نویسنده چه خبر؟» چهارمین تجربه لیدا طرزی در انتخاب و گردآوری گزیده داستان های کوتاه از نویسندگان جهان به شمار می رود.

طرزی که مترجم بسیاری از آثار مجموعه یکصد جلدی برگزیدگان جایزه اُ. هنری به شمار می رود، در کتاب پیش روی گزیده ای از انتخاب های خود از داستان های زنان نویسنده نامدار جهان را گردآوری و ترجمه کرده است.

وی در مقدمه ای که بر این کتاب نوشته است عنوان داشته که ملاک او برای انتخاب داستان های این مجموعه دوران زندگی و شرایط سیاسی و اجتماعی و فرهنگی حاکم بر سرزمین آنها بوده است. بر همین اساس وی سال های پایانی قرن نوزدهم و سال های ابتدایی قرن بیستم را به عنوان زمان انتخاب آثار داستانی این مجموعه انتخاب کرده است و از این رهگذر تلاش کرده تا تحولات و باورهای شگرف سیاسی و اجتماعی و فرهنگی در جوامع غربی و پوست اندازی لایه های زیستی مردم این بخش از زمین در آستانه قرن بیستم را از قاب و دریچه داستان به مخاطبان خود معرفی کند. به همین خاطر می توان این مجموعه داستان را نمادی نوشتاری از ساختار نو شده فکری اروپا در ابتدای قرن بیستم به شمار آورد؛ ساختاری که در ادامه منجر به خلق بحران های اجتماعی و سیاسی و حتی فکری و فلسفی زیادی در جهان شد.

از سوی دیگر طرزی در این کتاب سعی کرده راوی داستان های خود را تنها زنان انتخاب کند، زنانی که حضور و فعل و انفعال آنها در این بازه زمانی نمادی از دوران رهایی زنان در اروپا به شمار می رود، رهایی از ساختارهای نوشته شده و شکل گرفته برای زنان که بسیاری آن را در آن دوران بر نتابیده و بر علیه آن دست به اعتراض بلند کرده اند؛ خواه در کف خیابان ها و خواه در میان صفحات کاغذی داستان هایشان.

این مجموعه تنها چند نمونه از داستان های کوتاه نویسندگان زن این دوره خاص را کنار هم گرد آورده و سعی کرده است که گوشه ای از دغدغه های آنها را در قالب درام داستانی به تصویر بکشد.
زنانی که به گفته طرزی برخی از آنها همانند کاترین آن پورتر میان سنت و تجدد دست و پا می زدند و یا مانند دوروتی پارکر درگیر فعالیت های مدنی و سیاسی بودند. و یا مانند کاترین منسفیلد به زبانی تازه در عصر خود دغدغه انسانی را بیان می کنند. و البته برخی دیگر از این داستان نویسان نیز مانند شرلی جکسون است که در داستان لاتاری خود یک بار دیگر ما را در برابر این پرسش هولناک قرار می دهد که آیا به راستی ما انسان های متمدّنی هستیم؟