رنج بی پایان عشق: خاطرات خودنگاشت سرباز نگهبان علی اوسط تنهایی از کمیته مشترک

گل زرد ، گل سرخ و غنچه ای که امیدی در دل خود بسته است و دارد باز می شود.
خیلی به این غنچه فکر می کنم .خیلی ، ساعت ها ، شب ها و ... همیشه.
به امیدش ، به آینده اش و به انسان هایی که دل هاشان به او شبیه است و شاید سرنوشتشان هم با او یکی است .
و از خود همیشه می پرسم : آیا این غنچه باز می شود ؟ می شکفد؟
آفتاب روشن و گرم آسمان بر قلب بسته و تنگش خواهد تابید؟
نسیم بهار گلبرگ هایش را نوازش خواهد داد؟
بلبلی به شوق دیدارش برای او آوازهای عاشقانه خواهد خواند؟
و بالاخره پروانه ای بر سرش خواهد نشست و قطره پاک بارانی و شبنمی در دهانش خواهد چکید؟
نمیدانم، هیچ چیز نمیدانم این گل زرد و گل سرخ هم در انتظار او هستند و نگران سرنوشت او.
آیا می پژمرد و بر باد می رود یا می شکفد و زندگی می کند؟ هیچ نمی دانم