از سکوی شعبان: شرح عاشقانه مناجات شعبانیه

گرچه رفتارهایم، خرد و کلان است، اما دلی به وسعت اقیانوس هایم دادی و یک دل دادی؛ نه دو دل و در این سینه سینایی، گوهر گرانباری به نام امید و آرزویم بخشیدی! در اطاعت من از تو، غرور می گیردم که چنین و چنان کردم و توهم ها بیچاره ام می کند، اما امید من، تحفه ای است که بدون کوشش عنایتم کردی...

قطعا به دنبال رسوایی من نیستی، چون برای سلامتی من فرشتگانی را گماشتی و نظام دفاعی بدنم را چونان ارتشی ممتاز، در برابر هجوم میلیارد مزاحم سلامت، مجهز کردی...

عشق تو آتش می زند، ولی خاکستر نمی کند و همه وجد و نشاط و شوق و ذوق و پایداری در این شرب مدام است.