کتاب خاتم: بهای آدم ماندن

گردن ‌آویز برای تو آشنا بود. همان گردن‌ آویزِ عقیقِ مشهور ظُفار بود که خدیجه، شبِ عروسی دخترش، زینب، به او هدیه کرده‌ بود. رسول ‌اللّه (ص) گردن‌ آویز را کف دو دست گرفت و پیش چشم بالا آورد. تو چشم‌ های رسول ‌اللّه (ص) را دیدی که بسته شد. می ‌دانستی که گردن ‌آویز آغشته به عطر مُشک خُتَن را بو می‌ کند. این عطر را رسول ‌اللّه (ص) به عشق خدیجه بر روی و گردن می ‌زد. سفارش همیشگی زینب به ابوالعاص در هر سفر، یافتن مُشک مرغوب خُتَن برای پدرش بود. دو سوی گردن ‌آویز را گرفت. گویی زینب را پیشِ رویِ رسول‌ اللّه (ص) می‌ دیدی. عقیق ‌های درشت، زیر نورِ پراکنده ‌ای که از منافذ سقف می‌ تابید؛ می ‌درخشید و نور سرخ‌ فام به اطراف می‌ پاشید. نمی ‌دانستی رسول ‌اللّه (ص) در خیال خدیجه است یا زینب که در غربت مکه، بی‌ سایه ‌سر مانده بود؛ بی ‌خبر از مرگ خواهر و حالِ شوهر.