تاریخ نگاری محلی ایران در دوره اسلامی

سنت تاریخ نگاری ایرانی در طی سال های 656 تا 1135 ق. دارای میراث فراوان و تجربه ارزشمندی از تاریخ های محلی است که تداوم تدوین این آثار در طول این دوره کارنامه قابل قبولی از خود نشان داده و هر چه به سمت تاریخ معاصر پیش می رود، مضمون های جدیدی را در بر می گیرد. مضمون هایی که با توجه به توسعه نظام های اداری و رونق امور ثبتی، سجلی، زمینه به کارگیری عناصر جدیدی مشتمل بر، آمار و اسناد را در تدوین تاریخ های محلی فراهم می کند. تاریخ های محلی ایران از 656 تا 1135ق. عمدتا در دو قالب، تاریخ نامه های محلی و مزارات، تدوین شدند؛ اما آثار محدودی هم در قالب فرهنگ نامه ها، تاریخ های محلی سلسله ای وقف نامه ها تدوین شده اند. اوج تدوین تاریخ های محلی ایران از 656 تا 1135ق. در سده های 9 و 11 بوده و بیشتر آثار مربوط به کرانه های جنوبی دریای خزر می باشند.

این پژوهش به نقد و بررسی تاریخ نگاری محلی ایران در دوره یاد شده می پردازد.