من از گاوی که لگد می زند می ترسم

برای چندمین بار عرض اتاق را قدم زد. شاید محیط گرفته آنجا باعث می شد چیزی یادش نیاید. با خودش فکر کرد «چرا این اتاق پنجره ندارد؟» اگر پنجره بود می توانست درش را باز کند و کمی هوای تازه تنفس کند و تنفس هوای تازه حتما کمکش می کرد تا همه چیز را بهتر به یاد بیاورد. شاید هم سیگاری می گیراند و بین هر پُک تا پک بعدی کل پرونده سال های مختلف عمرش را مرور می کرد.

رنگ فیروزه ای دیوارهای اتاق، نور سفید مهتابی، میز آهنی طوسی و آن تخت لعنتی کنار دیوار را فراموش کرد و چشم هایش را بست. باید خودش درون خودش پنجره می ساخت و درش را باز می کرد. باید همان جا داخل ذهنش سیگار آتش می زد و پشت سر هم کام می گرفت و با دودش ذهنش را نظم و نسق می داد.