عبدالمهدی

دل وقتی که زیاد بی ‌محبتی ببیند، می ‌گیرد.
این را همه قبول دارند. دل، فرماندۀ عاطفی جسم و روح است، تنها که بشود، اذیت می‌ شود.
همین هم می‌ شود که انسان ‌ها دنبال کسی می‌ گردند که بشود محرم دلشان و پناه عاطفی ‌شان!
همین آدم را در به در می ‌کند، می‌ کشاند تا ناکجا آباد!

سر مزار عبدالمهدی اما آبادی دل‌ هاست؛ کفایت می‌ کند دقایقی در گلزار شهدای کرمان توقف کنی، از جمعیت متفاوتی که سر مزار او می ‌نشینند و با او گرم گفت‌ و ‌گو می ‌شوند، مبهوت می‌ شوی.
کوچک و بزرگ، پیر و جوان … جوان جوان جوان …