لذت خیانت

ترجمه می‌تواند افترا بزند، می‌تواند به تهمت و متعاقباً به شکایت دامن بزند. ممکن است ترجمه با نوستالژی برای تمامیتی از دست رفته درآمیزد و در نتیجه با معضل درد و رنج همراه شود.
ترجمه می‌تواند از صورت آرمانی دادن به گذشته سر باز زند و بدین ترتیب به واسطه‌ی زدودن صورتِ آرمانیِ گذشته، حال را به گستره­‌‌ای برای بازی مبدل کند؛
می­تواند لذت دل‌بخواهی بودن زبان را تحقق بخشد و بدین ترتیب از وضعیت تأثرآوری طفره رود که می‌خواهد آدمی را به اصالتی گریزپا و فریب­ کار متعهد کند.
ترجمه همچنین پای مسائلی نظیر تألم و لطمه را به میان می‌کشد: [همواره مترجم از خود می‌پرسد] آیا امید جبران مافات هست؟ آیا اصلاً باید در پی جبران مافات بود یا نه؟