دروغگو

دروغگو را می‌توان در زمره بهترین کمدهای کارلوگولدونی بشمار آورد. این کمدی برای بار نخست در بهار 1750 در «مّن‌تُوا» (زادگار آرلکینو) روی صحنه رفته است.
گولدونی در این نمایشنامه و با الهام از کمدی فرانسوی دست روی یکی از صفات مذموم بشری می‌گذارد و بر پایۀ آن داستان خود را با دو خط روایی جلو می‌برد.
چی‌پولا منتقد ایتالیایی می‌نویسد: اگر مولیر با تکیه بر صفت خساست، هارپاگون را خلق و کمدی خسیس‌اش را جاودانه کرد، گولدونی با «لِلیو» و دروغگویـی‌های بی‌امانش این کار را انجام می‌دهد. گولدونی در ماهیت کمدیادلارته همواره به عنوان یک زانّی (نوکر) معرفی شده، اما اینجا در مقام دوست و مشاور فلوریندو جوان عاشق پیشۀ کمدی ظاهر می‌شود.



کارلوگولدونی‌ متولد 1707 در ونیز و در گذشته به سال 1793 در پاریس است. ولتر او را مولیر ایتالیا می‌نامد. به‌راستی باید گولدونی را مهم‌ترین کمدی‌نویس تمام رنسانس در ایتالیا دانست.
کسی که سنت‌های نمایشی «تئاتر ماسک» را در ریختار نمایشنامه مدون کرد و اصلاحات اساسی‌اش جانی دوباره به کمدیادلارته بخشید. تا امرزو و بعد از گذشت بیش از دویست سال از مرگ او صحنه‌های بزرگ تئاتر جهان هیچ‌گاه از آثارش خالی نبوده‌است.