دارالفنون یکی از نهادهای عمده دانش در عهد ناصری است.
این کتاب، تلاشی است آغازین، و البته اولیه و ناکامل، در جستوجوی سرآغازهای علوم انسانیِ مدرن در ایران، البته در زمانهای که هنوز علوم انسانی به وجود نیامده بود، و در فضایی که علوم مدرن یا جدیده تازه در حال شکلگیری بود.
درواقع، این تحقیقی است نه درباره تاریخ علوم انسانی، که درباره پیش تاریخ آن. این کتاب به تاریخ علم ناظر بر انسان در دارالفنون میپردازد.