شعر میرزاعلی، بی آنکه پیچیدگی های فلسفی نما و پیرایه های دل آزار شعرای پرمدعا را داشته باشد، انعکاس دهنده صاف و ساده و صادق باورها و احساسات مردمی بود که با آن ها زندگی می کرد. ادبیاتش، رنگ مردم داشت. کاری می کرد که مردم کوچه و بازار، معارف و آرمان ها و شعارهای انقلاب را به آسانی بر زبان جاری کنند. در کنار این ها، رویکردش در شعر، محدود و محصور به موضوعات صرفا سیاسی نبود. از 29 بهمن و 22 بهمن و 12 فروردین و 13 آبان گرفته تا شهدای ترور، جبهه های جنگ، مرام امام امت، مستضعفین، عدالت خواهی، نقد سیره مسئولان و دادخواهی مظلومین و ... همگی در کلام او جایگاه داشت. اصلا انقلاب را به تمام معنا، انقلاب می دانست. برای حفظ خط و اندیشه امام کوشا بود و جسور. بی واهمه انذار می داد به صاحبان قدرت و هزینه اش را هم می داد.