زیارت؛ آغاز عشق و بندگی

زیارت؛ یعنی ملاقات و دیدار اما همراه با ارتباط قلبی. «ارتباط قلبی» یعنی اثرگذاری و اثرپذیری قلب ‌ها و ادراک انسان ‌ها.

ارتباط قلبی یعنی نسبت به مخاطب زیارت، ادراک فعال داشتن که البته شرط لازم آن، توجه به زیارت شونده است. در سایه این توجه، ویژگی ‌های روحی او برای زائر مشخص می شود و ادراک صحیحی از او به دست می آید و افکار و ذهنیات او بر زائر اثر خواهد گذاشت.

بنابراین «زیارت» برتر از حاجت گرفتن و حاجت رواشدن است و هنگام زیارت اولیای الهی، زائر می تواند با توجه قلبی به نیرو‌های معنوی و روحیات الهی ایشان، نیروهای موجود در قلب ایشان را در قلب خود فعال کند، نیروهایی که تا افق بی نهایت الهی تشعشع داشته و به اذن خداوند بر تمام هستی سیطره دارند.