چهل سال پیش در منطقه خاورمیانه و در کشور ایران، رویدادی بس عظیم و بی بدیل (که مدت ها روسا و رسانه های کشورهای بزرگ جهان را به خود مشغول کرده بود) پیش آمد و همچنان پیش می رود، اگر چه در مسیری پرسنگلاخ و پر اعوجاج حرکت کرده است. انقلابی به نام اسلام، با رهبری یک مرجع تقلید شیعی و شعارهای کلی، اما روشن و شفاف، توسط مردمی که از ستم حاکمیت وقت تنگ آمده بودند، برپا شد و در بهمن ماه 1357 خورشیدی به پیروزی رسید.
این انقلاب، مانند قیام مشروطیت نبود که حاکمان وقت را وادار به انجام اصلاحاتی هرچند اساسی بنماید. این انقلاب مانند نهضت ملی شدن صنعت نفت نبود که خواسته مهم و ارزشمندی در میدان منازعات بین مردم و دشمنان مطرح کند و سربلند بیرون آید. این انقلاب یک تحول بنیادین در مناسبات ملت و حاکمیت بود که توانست در جهان معاصر طرحی نو دراندازد.