شرح فصوص الحکم محی الدین ابن عربی

نظر به افق های غیبی، معنای گستردگی و گشودگی انسان را به او بر می گرداند. زیرا انسان در هویت خود روی به حقایق غیبی دارد و محل اصلی و ماوای واقعی او آن جا است. جایی که رحمت رحمانی انوار جمال و جلال را در هر مظهری به ظهور می آورد. و عرفان راهی است جهت ورود به آن ماوا تا انسان در کسوت خلیفه اللهی، در جهان نسبت به همه چیز احساس مسئولیت کند.

در بخشی از مقدمه مولف بر کتاب حاضر آمده است:

رویکرد امروزین ما به عرفان برای به ظهور آمدن مرتضی آوینی ها و قاسم سلیمانی ها است، و گرنه با شئون خدایی که در این تاریخ به ظهور آمده، مانوس نشده ایم. در حالی که عرفان باید راهی باشد برای انس با خدای حی و حاضر و نه آگاهی از آن خدا. با توجه به این امر از جایی ایستاده ایم و به «فصوص الحکم» می نگریم که نه جایی است که گذشتگان در آن جا ایستاده بودند، و نه جایی که گمان می شود عرفان، مخصوص به کسانی است که زندگی را در انزوا و دوری از حیات تاریخی می شناسند، بلکه معتقد هستیم به همان معنایی که بشر امروز خود را در جهانی گسترده معنا کرده، منتها آن گستردگی را محدود به عالم ماده کرده، باید از طریق عرفان، جهان گسترده مطلوب او را به ظهور آورد تا به روش حضرت روح الله انسانی جهانی ولی قدسی متولد شود.