اثر پرتوهای گاما بر روی گل های همیشه بهار ساکنان کره ماه

در مقدمه پل زیندل بر این کتاب می‌خوانیم:

گل‌های همیشه ‌بهار را زمانی نوشتم که 25 سال داشتم. یک‌روز صبح از خواب بیدار شدم و متوجه شدم که متنْ کنار ماشین تحریرم است. به گمان خودم این نمایشنامه یک شرح حال است؛ زیرا هروقت اجرایی از آن را می‌بینم، بیش از هر کس دیگری از تماشاگران، می‌خندم و گریه می‌کنم؛ می‌خندم، چون نمایشنامه همیشه مرا به یاد نقشه‌ها و برنامه‌های دیوانه‌وار و سرخوشانه مادرم برای کسب ثروتِ یک‌شبه می‌اندازد ــ انبوهی از نقشه‌ها و طرح‌ها که تمامشان نتوانسته‌اند در نمایشنامه مجالی برای بروز پیدا کنند.

اما اشک‌های من به چند سال پیش از نوشتن نمایشنامه برمی‌گردد؛ به زمانی که به خانه مادری برگشتم و فهمیدم که او بیش از چند ماه دیگر زنده نخواهد بود. او از این موضوع اطلاعی نداشت. ما آن ‌قدری فرصت داشتیم تا تفاهمی را که طبیعت مُصِر است بعد از نوجوانی بین پسرها و والدین وجود نداشته باشد تجربه کنیم. در مدت آن اوقاتِ سرشارِ پیش ‌از مرگِ او، ما همچون دو دوست با یکدیگر صمیمی بودیم.