خدای دوزخ

«اِما مشغول همان کارهای عادی روزمره است، مدام در رفت و برگشت، از ظرفشویی آشپزخانه پارچِ آب را پُر می‌کند و گلدان‌ها را آب می‌دهد. هینز روی مبل، تقریباً پشت به تماشاگران نشسته است؛ قهوه می‌نوشد و اِما را تماشا می‌کند که همچنان مشغولِ آب دادن به گلدان‌هاست. لحظه‌ای مکث. هینز گاه و بی‌گاه، جرعه‌ای از فنجان قهوه‌اش سرمی‌کشد.

اِما:[در حال آبیاری گلدان‌ها ]امروز سحرخیز شدین.

هِینز: بله... فرانک کجاست؟

اِما: داره گوساله‌ها رو علوفه می‌ده. صبح تا شب کارِش همینه.

هِینز: چه عالمی داره واسه خودش.

اِما: درسته. زندگی‌اش رو وقفِ این کار کرده.

هِینز: خوشحالم که بالاخره یک گوشه‌ای واسه خودش درست کرده.

اِما: آره. شما دو نفر به دو راه کاملاً متفاوت رفتین.

هِینز: منظورت چیه؟

اِما: خب دیگه، منظورم... کارِ شما... تحقیقاتِ شماست.

هِینز: تحقیقاتِ من؟

اِما: آره. هر چی که هست... من که خبر ندارم. کارش فرق داره.

هِینز: با چی فرق داره؟

اِما: با کار شما. فرانک رفت سراغ یه رشته‌ی دیگه.

هِینز: آه، بله خُب. متوجه‌ام.

اِما: می‌خوام بگم که فرانک هیچوقت از این جور بلندپروازی‌ها نداشته. همینجا، توی عالمِ خودش، راضی‌یه. زندگی بیرون شهر، مزرعه داری، دامداری. دورگه پروری، این جور چیزها.

هِینز: آره. متوجه منظورت هستم. دورگه پروری؟

اِما: در حالی‌که شما، خُب، شما رفتین توی کارِ دولتی، و مشغول تحقیقات خیلی مهمی شدین.

هِینز: من تو کار تحقیقات نیستم. اصلاً اهلِ تحقیق نیستم».