یکشنبه / زندگی خوب: دو نمایشنامه

ژینت و ژول دو شخصیت اصلی دو نمایشنامۀ "یکشنبه" و "زندگی خوب" را می‌توان دو شخصیت تراژیک مدرن دانست که یکی در جستجوی هویت خویش به سوی نابودی می‌شتابد و دیگری در هراس پایان جهان به چیزی نمی‌اندیشد جز نیستی...

زندگی خوب نمایشنامه‌ای است که در پرده‌های خرد‌شده و با عناوینی غریب، زندگی زوجی را حکایت می‌کند، در برهه‌ای که زن در انتظار کودکی است: اضطراب پنهان، توهم فاجعه، تنش مداوم، هراس دقیق، یادآوری گذشته، فرار به رؤیا، بازی رؤیا و خیال، احساس ناموجودیت، امتناع، شورش زن و سکوت.

دو موجود، یک مرد، یک زن، با‌هم برخورد می‌کنند، یکدیگر را صدا می‌زنند، ناپدید می‌شوند. زنی با مردی زندگی می‌کند. زن در انتظار کودکی است. و مرد، که می‌توان او را به‌نوعی ویتسک معاصر دانست، در انتظار آخرالزمان.

زنی که تفکر مرد را به ویرانی کشانده است شورش می‌کند. قالبی پرزرق‌و‌برق و باروک از سکوت. گویی زندگی برای نمایش خود نیاز به منظری پیش پا‌افتاده داشته است: تعلیق، خلأ، پرگویی، سکوت...

میشل دویچ دنیا را به کلام درمی‌آورد. همه چیز درکلام است و در نقطه‌گذاری، در سادگی ظاهری جملات. او مانند یک بینای هوشیار به ریزه‌کاری‌های زندگی می‌نگرد. ما در نزد او نیرویی کشف می‌کنیم که قادر به فروریختن دیوارها و نمایان‌کردن راه‌های جدید است.

(برگرفته از طاقچه)