بودای بزرگ، کمکشان کن!

خودی: چیزی نیست. چیزی نیست. همه‌جا می‌شود زندگی کرد. هرچه باشد حالا دیگر کلبۀ مستقلی داریم.

زن: مغزم اصلاً کار نمی‌کند...

خودی: یواش‌تر حرف بزن.

زن: آن دو نفری را که در راه تیرباران کردند دیدی؟

خودی: یواش... نباید مقاومت می‌کردند.

زن: فقط می‌خواستند استراحت کنند.

خودی: چه استراحتی هم کردند...

زن: (پچ‌پچ‌کنان) آخر برای چه ما را به اینجا راندند؟.. مگر ما در ده خودمان مزاحم کسی بودیم؟

خودی: تو هیچی نمی‌فهمی... زمانه عوض شده... ولی تو...

زن: تو هم حرف نداری. از آن‌ها طرفداری می‌کنی. از تو انتظار نداشتم. یک‌دم جلوی این سر خم می‌کنی، یک‌دم جلوی آن‌یکی... لبخند از لبت نمی‌افتد.

خودی: حقیقت در دست آن‌هاست. ولی تو ابلهی.

زن: داری مرا از خودت منزجر می‌کنی...

پسرک: (وارد می‌شود.) گشتی در دهکده زدم.

زن: مراقب باش پسر جان. این‌ها همه‌شان آدم‌های عجیب‌و‌غریبی هستند...

پسرک: نمی‌شود زیاد دور رفت. حیف. همین دور‌و‌برها نهر کوچکی هست. شاید بشود آبتنی کرد.